Het moederschap op zich begon me te interesseren tijdens mijn eigen moederschap. Tijdens die periode kwam ik in een dimensie met meer diepgang dan men mij ooit vooraf had verteld. Ik had altijd gedacht dat mama zijn en het moederschap iets was dat vanzelf kwam; ik had de ervaring altijd gezien als iets ‘normaals’ en ‘natuurlijks’ dat ik nooit in vraag had gesteld. Ik had het vlotte beeld van de openbloeiende moeder die blij was kinderen te hebben.
En tegen alle verwachtingen in was het emotioneel heftig om mama te worden. Ik, die de band met mijn tranen en geschreeuw helemaal kwijt was, moest nu weer aanknopen met mijn kolkende innerlijk. Toen ik zo Alice-gewijs doorheen de spiegel stapte en opnieuw in de werkelijkheid terecht kwam, besefte ik dat niemand in mijn omgeving het had over wat ik het ‘echte’ moederschap zou noemen. Dat is het moederschap in heel zijn complexiteit van ervaringen.
Dat leidde aanvankelijk tot een documentaire op de radio: ‘naissances de mères, récit à quatre voix’* ("geboortes van moeders, verhaal in vier stemmen",afgewerkt in januari 2010) die vier vrouwenstemmen liet horen, die het hadden over hun proces van vervellen naar het moederschap. Wat me toen – en ook nu nog - het meest interesseerde, is het leven van de vrouw, als individu, onder de huid van de moeder. Hoe ervaart dit individu de transformatie die de komst van een kind met zich meebrengt? Nu ben ik met het project ‘Mijn moedeloze moederschap’ nog verder gegaan in de zoektocht naar het echte moederschap zoals dat door vrouwen beleefd wordt. Ik wilde het woord laten aan vrouwen voor wie de gevolgen van een geboorte maar bleven verergeren, en zo samen met hen doorheen identiteitscrisis reizen. We vergezellen deze vrouwen voor wie het moederschap een onrustige zee was - zeg maar: een post-natale depressie –, tot de kust weer in zicht kwam/komt. Ik heb geprobeerd om deze reis met de moeders te maken.
* La Première (RTBF), 2010 ; Sur les Docks (France Culture), 2011; ...